A change in cabaret is coming for you

Ik ben laatste naar een voorstelling geweest waar ik een artikel over heb geschreven.

Een ranzig motel, drie schoten. Op het oog een doodgewone afrekening in het getto van Los Angeles. Drie dagen later blijkt dit het einde van Sam Cooke, ‘the inventor of soul’

Dit is een stukje uit de muzikale vertelling A change is gonna come dat in theater Pavlov wordt gehouden.  Hierin wordt de manier van leven van Sam Cook in Amerika vertel. De mooie soulmuziek, die Sam Cook zingt, wordt doorgelinkt door de strijd van burgerrechten voor de zwarten. De vertellers en zangers zijn Steven Joles, Ralph Kooijman en Willem Voogd. Ze zijn te horen in de dagen voor kerst.

Elisa Boyer is een blank meisje dat opgroeit in een christelijk gezin. Bij haar geboorte huilde ze niet, toen haar broertje Vincent was overleden ook niet. Ze huilde nooit.
Ze wordt later verliefd op een zwarte jongen. Ze is nog maar zestien als ze met hem samen gaat wonen. Door wantrouwen is de relatie kapot gegaan, terwijl ze in de tussentijd al wel in een armoedige wereld is gekomen. Terwijl ze aan het overleven is, hoort ze een nummer van Sam Cook, wat haar veel kracht geeft. Als ze hoort dat hij een concert geeft, doet ze er alles aan om er heen te komen. Wanneer ze bevestiging heeft, huilt ze. Voor een moment is haar zoektocht naar een beter leven geslaagd.

Ik vond het een vernieuwende voorstelling. Nieuw in het opzicht van anders dat ik gewend ben. Allereerst de structuur van de voorstelling. Ze begonnen te vertellen terwijl ze nog hun kleren aan het aantrekken waren, waardoor je een gemakkelijke, vertrouwelijke sfeer creëert. Ze leken ook zichzelf bij elkaar te zijn, waardoor je er ontspannen bijzat. Het was nieuw voor me om zo te zien dat een voorstelling begint.
Ik keek ook op toen ze midden in hun verhaal begonnen te zingen. Ik was dat niet echt gewend, ik verstond daardoor ook niet wat ze zeiden, omdat ik me erover verbaasde. Ze maakte er wel echt een goede song van, ook door verschillende stemmen te zingen.
Het decor was ook erg simpel gehouden, wat in dit geval erg goed was, omdat het echt ging om de inhoud van het verhaal. Er zat ook geen hele muziek orkest, maar er waren in totaal vijf mensen. Ze willen hier denk ik mee laten zien dat je niet heel veel decoratie nodig hebt om een boodschap over te laten brengen. Persoonlijk ben ik dus meer de ‘luxe’ voorstellingen gewend, maar dit was ook erg leuk.
Tenslotte was de inhoud ook een soort vernieuwend. Het braaf opgevoed meisje gaat de hele verkeerde kant op. Ze houdt van iemand zoals die is en vervolgens moet ze daar veel voor opgeven, dit is niet vernieuwd. Maar wel dat ze van iemand houdt, wat eigenlijk door veel anderen niet geaccepteerd wordt. Niet alleen haar familie, maar de hele mensenmassa.
Ik vind het ook knap dat de vertellers een onnadrukkelijke, maar duidelijke boodschap hebben meegegeven: niet opgeven. Dit had ik ook niet echt gedacht, dat ze dat dus zo duidelijk en onnadrukkelijk hebben overgebracht.

Deze voorstelling is erg aan te raden als je eens wat nieuws wil meemaken!

En vergeet niet dat als je door zo’n moeilijke tijd gaat en het hopeloos lijkt, blijf hopen, mooie dingen staan op je te wachten zodra het de juiste tijd is.

Dat is wat ik jullie wil meegeven in de enkele blogs.